Rak sromu pojawia się dość rzadko, atakuje niepostrzeżenie i sieje prawdziwe spustoszenie w ciele chorej kobiety. Czym jest, jakie są jego przyczyny i czy można się przed nim uchronić?

Przyczyny nowotworu sromu

Nowotwór sromu atakuje zazwyczaj kobiety będące w 7 lub 8 dekadzie życia, aczkolwiek notuje się także pojedyncze przypadki zachorowania w młodszym wieku. W zależności od patogenezy, przyczyna jego powstania może być różna.

Rak sromu wynika z nieprawidłowego i ciągłego rozrostu nieprawidłowych komórek o znamionach nowotworowych, które tworzą się bezpośrednio z komórek nabłonkowych. W pierwszym przypadku rak sromu ma postać bardzo zróżnicowaną i związaną z rogowaceniem typu płaskonabłonkowego, charakterystycznego właśnie dla kobiet starszych.

W momencie, w którym choroba dotyka młodsze wiekiem panie, do głównych przyczyn jej zaistnienia zalicza się zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego HPV. To przede wszystkim nowotwór nierogowaciejący. W tym przypadku – zakażenie HPV – za sprawą silnego układu immunologicznego, zmiana może cofnąć się sama.

Objawy raka sromu

Jak zaznaczyliśmy na wstępie, nowotwór sromu jest chorobą, która rozwija się w podstępny, a więc bezobjawowy sposób. W pierwszym stadium może towarzyszyć jej niewielkie pieczenie lub świąd. Te objawy są jednak często mylone z zakażeniami bakteryjnymi czy grzybiczymi.

Nasilenie świądu powinno być alarmem dla każdej kobiety, szczególnie, że pojawia się on zanim choroba zacznie przybierać groźną postać. Ból niestety pojawia się dopiero w zaawansowanym stadium choroby, co w efekcie powoduje, że kobiety bagatelizują delikatniejsze sygnały wysyłane przez ciało, a do lekarza wybierają się w zasadzie dopiero w momencie, gdy intensyfikacja dolegliwości bólowych uniemożliwia im normalne funkcjonowanie.

Wraz z postępowaniem choroby, do bólu dołączają: bolesne i utrudnione oddawanie moczu, częściowe opróżnianie pęcherza moczowego, częste zapalenia układu moczowego, a także sporadyczne zaburzenia wypróżniania się i ból przy oddawaniu stolca. Zabiegi higieniczne okolic intymnych wiążą się z pieczeniem, a także – w sporadycznych przypadkach – może dochodzić do obfitych krwawień.

Diagnostyka i leczenie raka sromu

Wizyta u ginekologa pozwala prawidłowo zdiagnozować chorobę. Nowotwór jest widoczny a przez to także może być badany ręcznie. We wczesnych stadiach konieczne jest pobranie wymazu oraz wycinka do badania histopatologicznego.

Chirurgiczne leczenie raka sromu jest nieuniknione. Polega ono na wycięciu zmienionej tkanki. W zależności od stopnia zaawansowania, podejmuje się także decyzję o usunięciu węzłów chłonnych pachwin i ud. Alternatywą dla leczenia chirurgicznego jest radioterapia, tym nie mniej może ona być zastosowana w bardzo niewielu przypadkach. W połączeniu z chemioterapią może być traktowana jako przygotowanie do leczenia zasadniczego ( operacyjnego), która ma na celu zmniejszenie masy guza.  Podobnież, leczenie radiologiczne jak i chemioterapia mogą zostać zalecone po wykonaniu operacji.

Szybka reakcja na – wydawać by się mogło – błahe objawy, znajomość tendencji genetycznych, a także współpraca z lekarzem pozwalają zażegnać chorobę, zanim nabierze ona demonicznego kształtu.